Drawing

Today, after a walk in the camp, I found two little fellas from Syria sitting in a corner doing nothing. I gave them some papers and markers. After their bus was called out, they came back to me and gave me their drawings..

One of the drawings was showing what just happened a couple of hours before that little guy took the markers in his hands...

Ηρεμία & Καταιγίδες

Το πρωί έγραψα..

Μετά από 2 μέρες όπου ουτε μια βάρκα δεν έφτασε στο νησί, δεν είδαμε ούτε ένα πρόσφυγα, χθες το βράδυ αρχίσανε ξανά..
Κανείς δεν γνωρίζει πως θα εξελιχθεί η φάση, ανεξαρτήτως χειμώνα, κρύου, αέρηδων, βροχών κτλ

Είναι ήσυχα. Αλλά νιώθω πως είναι απλά η ηρεμία πριν την επόμενη καταιγίδα. Μια ευκαιρία απο το Θεό να ενωθούμε οι εθελοντές με προσευχή, λατρεία και να αναθεωρήσουμε, να ξεκουραστούμε και να ετοιμαστούμε. 
Βέβαια, δεν είμαι σίγουρος αν αυτή η καταιγίδα θα είναι πρόσφυγες σε βάρκες ή κάτι άλλο που ακόμα δεν γνωρίζουμε ή δεν περιμένουμε...

Το απόγευμα έμαθα πως οι βάρκες ερχόντουσαν σήμερα σε μεγάλους αριθμούς και το μικρό μας transit centre έχει γεμίσει. Πως απ'έξω περιμένουν ουρές προσφύγων να μπουν μέσα... Άλλοι λένε 2500 άνθρωποι, άλλοι 1500, άλλοι 1000.

Θα δείξει αύριο το πρωί που θα παω για πρωινή βάρδια....

Reality hits hard

Choices. We make choices. And we encounter the results.

Engaging with the refugees in our small transit camp is a choice. You whether serve them silently or you choose to engage. 

Sometimes you forget. Sometimes you need to get a reminder. Yesterday night was a quite quiet (see what I did there? :P) night. Not thousands of people, not even hundreds. Not extreme conditions. Just the usual. Everything was under control. Refugees coming from the boats, waiting to step into their buses that will take them to their next point of this journey. There were a lot of volunteers around so the tasks were completed easily and fast. Not so many things to ''do''. I was just walking around when my shift leader came to me and told me ''If you don't have anything to do, just go and talk with people, mingle...''. Sometimes you need to get a reminder. I knew that this was why I was here for, I just had forgotten for a while. I lost focus. I went from ''people'' to ''completing tasks for people''.

I immediately passed the ''point of no return'' as we like to call it, the point that people are not allowed to come back. I was with them. In their territory. I joined some people talking and I just asked them questions. The usual stuff. Where are you from. How long have you been travelling? Where are you heading? The not-so-usual answers are almost every time heartbreaking.... 

Its a choice. 

Later on I was giving a tour to some Norwegian volunteers from stage 1 (the seashore where they get the refugees out of their boats). At some point I told them that our main goal, besides feeding people, keeping them dry, cleaning the camp and putting them into buses, is that we try to talk with them. Engage with them. Listen to them. Make them feel like humans again. Play with the children, laugh.... For a moment I stumbled. I knew I had forgot earlier. It took another man to remind me. But it was true. That's the choice we make every day. However tired or sleepy you might be, you don't only have hands and feet (of Jesus as we like to say) but you also have ears. You have a mouth and you have eyes.

You choose to see, you choose to listen and you choose to talk. Sometimes you might cry. Sometimes you might laugh. It's always result of a simple choice.

Reality has hit all of us really hard here. We try to balance between the brokeness of this world that gives us frustration, anxiety and pain, and the joy and life of the Gospel. 

Now, that's what amazes me! Nothing is fake. Nothing. Jesus is real, the Gospel is real news and what we live is reality. Reality of living in a broken world but not belonging in this world. This is how you can be sorrowful and happy at the same time. Broken and joyful. Feeling pain and relief. 

Look at us! 

Silver or gold we do not have. 

But what we do have, we give you

First day in the transit camp

Today was a long day. Maybe because it was just my first day in the transit camp that we are working on that made it long. Waking up at 6 something, standing on my feet for a 10 hour shift serving the refugees, coming back to the hotel craving for a hot shower and some time on the bed, just for the bones to rest and the mind and heart to take in all the information from this shift. My first shift. My first encounter with these people...

Tasks included organising them in lines to get in the buses for the next camp, controlling the scared crowd and comforting them as they leave this transit centre and head to these camps. Later on cleaning up the fields, building a fence and a tent, serving tea, giving socks, taking out the rubbish, giving out bus tickets, translating English into Greek for other volunteers. Giving help everywhere that help is needed actually.

And in the midst of these, talking with people. Respecting their journey. Asking about it. Treating them like people with value and not only numbers and bodies that need a blanket. This is where it gets tricky. Engaging in such conditions might change your heart. Might change they way you think. 

People talked about being doctors and engineers back in Syria, their hopes for the new countries they are heading to, their fears.... There was a huge relief in their faces after telling them that they are safe now. That they can rest here. One guy was almost crying out of relief when he heard that he is safe after 2 years on the road and trying to escape to Europe.. He was sharing his story when he told me he was afraid of dying or people killing him. I stopped him, told him he was safe now and he just couldn't talk anymore..

What brought me to a cracking point though, was a story of a guy who lost his family along the way. Somewhere in the borders of Turkey I think, the authorities there forced him to take another way than his family and now he was in a transit centre in Lesvos asking where he was heading next, hoping that he can find them....
Another guy holding a crying baby asked for a translator and told us his story. He was searching for his wife and son that got kicked out  of the rubber boat and into the sea by the smugglers while sailing to Greece. He was left in the boat holding a tiny little human being. He was trying to find out if there is any communication between the camps in order to find his wife... 

I have never seen the pain in somebody's face so clearly. The relief to just know that they are safe. Their happiness once they arrive, their worries when it gets colder and colder in the evening, and their relief to move on with a bus to another camp.

I came back to my hotel room, took a shower, lied down. Started working on other stuff. I couldn't go on. I closed everything down and scrolled other volunteer's stories about what they experienced in the island...

I teared up. I started sobbing. Now only the reminder of what I saw today brings me to tears again. Blessed tears knowing that I served Jesus himself in the face of every individual. Tears of pain thinking about what this brothers and sisters are going through. Tears of joy as I read so many stories about Christians sharing Jesus and his love without words...

Pain, yes. Fears, yes. Tiredness, yes. I could easily stay there. I just can't. Nobody can. All the volunteers are going the extra mile serving these people. Nobody's complaining. Everywhere you look, you can see smiles, love and kindness. I can't help but feel honoured, humbled, and blessed to be here.

And just for the end, the site coordinator for today told us how he was talking to God today about everything and God opened his eyes to see the peace that was around the camp. Even after receiving thousands of refugees per day, there is an indescribable peace reigning that simply can't be our doing and the results of our efforts. It's extraordinary. It's God's peace, it's God's presence surrounding us and surrounding everybody on site. We are SO thankful about that. 

Please, please, please, if you are having us in your prayers, continue doing so. If not, please start praying about us and the situation here. And if you are reading this, consider coming down on the island, even for a short amount of time. 

For His Kingdom, and His glory,

Pavlos 

...άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για........

... Μυτιλήνη! Εκεί πάω.

Στο καράβι που 'μαι τώρα, κουνάει. Πολύ. Λέει σήμερα έχει 8 μποφωρ. Το καραβι μας θα κανει και παρακαμψη πορειας για να μην περασει απο περιοχη απαγορευτικου. Είμαστε τρία άτομα σε μια καμπίνα που μέχρι κ τουαλέτα έχει μέσα. Και κρεβάτια. Εννοειται, καμπινα ειναι. Και κουνάει. Δόξα στο Θεό κανείς δεν παραπονιέται. 

Δεν ξέρουμε που πάμε. Δεν γνωρίζουμε τι κατάσταση θα συναντήσουμε. Ειδησεις και ίντερνετ είναι πολύ λίγα για να σου μεταφέρουν την αλήθεια.. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως άνθρωποι ξεβραζονται νεκροι σε μια χώρα που δεν θέλανε καν να ερθουν. Τους έφερε ή ανάγκη και ο πόλεμος. Μέσα από θάλασσες φουρτουνιασμένες. Που "κουνανε". Δεν έχουν ούτε καμπινες ούτε πλοία. Έχουν μόνο ένα φουσκωτό κ ένα σωσιβιο. Και μια ελπίδα για κάτι που δεν βλέπουν. Για ένα καλύτερο αύριο. "Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα" διάβαζα μικρός. 

... Γι αυτό δεν παραπονιομαστε....

#refugeeswelcome

I'm back

.. εδω και δυο βδομάδες!.

Ο χρόνος μου με την ΟΜ στην Αγγλία τελείωσε, επέτρεψα στην Αθήνα και ετοιμάζομαι για το επόμενο (άγνωστο προς το παρόν) βήμα...

Σας ευχαριστώ όλους για τις προσευχές, το ενδιαφέρον, την επικοινωνία! Ο Κύριος να σας γεμίζει συνεχώς με τη χαρά Του!

υ.γ. To blog ''παγώνει'' μέχρι νεωτέρας, ίσως χρησιμοποιηθεί για random σκέψεις :)

The End

Κούραση; Γεμάτο πρόγραμμα; Άρνηση; Όποιος/οι και να είναι ο λόγος/οι άφησα το μπλογκ στη τύχη του το τελευταίο μήνα..

Λίγες μέρες πριν επιστρέψω στην Ελλάδα και όλοι εδώ χρησιμοποιούν τη φράση ''Finish well'' που απο ευχή γίνεται προσευχή μιας και οι τελευταίες δύο βδομάδες δεν ήταν και οι πιο ευχάριστες εξαιτίας ενός κακώς οργανωμένου προγράμματος στο οποίο λάβαμε μέρος ως ομάδα. Υπήρξαν πολλές μικροσυγκρούσεις και περιστατικά κακής συννενοήσης. Σε ενα meeting με την mentor της ομάδας, προσευχηθήκαμε πολύ και ζητήσαμε όλη αυτή η αρνητικότητα και η πικρία που είχα να μην επηρεάσει την επιστροφή μου...

Πέρα απο αυτά, ο τελευταίος μήνας ήταν φοβερά ενδιαφέρον! Highlight ένα βιβλικό απολογητικό τουρ στο Βρετανικό Μουσείο και στη Βιβλιοθήκη. Παλαιά Διαθήκη apologetics και βουρ! Τουρ αλα Τσεβάς για όσους ξέρουν. Βέβαια, στιγματίστηκε απο το θυμό και την αγανάκτηση μου τη στιγμή που είδα τη πανέμορφη καρυάτιδα στις σκάλες! Τελικά έχω ακόμα λίγο απο Έλληνα μέσα μου, ακόμα και αν έχω αρχίσει να ξεχνάω τα Ελληνικά μου!!!!

Οι διακονίες συνεχίζουν, οι συζητήσεις με μουσουλμάνους πληθαίνουν και μερικοί απο τους στόχους μου που είχα απο την αρχή βλέπω να ολοκληρώνονται καθώς προσπαθώ να προσεύχομαι και να αγαπώ το συνομιλητή μου ακόμα και οταν προσπαθεί να με ταπεινώσει ή να με νευριάσει. Στο έργο με τους μουσουλμάνους το να δεις καρπό μπορεί να πάρει πάρα πολύ χρόνο, απο βδομάδες μέχρι μήνες και χρόνια. Η εμπιστοσύνη μας είναι στον Κύριο, στο μή φανερό καρπό. Στην δουλειά στη καρδιά, στο προσωπικό χώρο, στις στιγμές μοναξιάς που ένας μικρός λόγος που σπείραμε, μπορεί να αλλάξει ζωές όπως έχουμε δεί τόσες φορές ή όπως άλλαξαν και οι δικές μας ζωές..

Αυτά απο εδώ για τώρα, τα λέμε στην Ελλάδα!!

Η χάρη του Κυρίου να είναι μαζί σας!

Τhe Return...

...Επιστρέφω. Ελλάδα. Αθήνα. Τον Αύγουστο.

Ήτανε σοκ για μένα να ακούσω οτι δεν μπορώ να επεκτείνω το χρόνο μου εδώ μέχρι τον Δεκέμβρη. Η OM Lifehope βρίσκεται σε μια φάση όπου πολλές αλλαγές λαμβάνουν χώρα και λόγω αυτών δεν μπορώ να κάτσω για ένα ακόμα term. Δεν εξαρτάται απο μένα, ούτε είναι κάτι που μπορώ να κάνω για να επηρεάσω την κατάσταση στη παρούσα φάση!

Ήτανε σοκ μιας και είχα επενδύσει στο χρόνο αυτό και γι'αυτό ήρθα και στο Λονδίνο. Με τη σκέψη οτι θα έχω το χρόνο και την ευκαιρία να κάτσω μέχρι το τέλος του χρόνου.
Οι πρώτες σκέψεις και ερωτηματικά ήρθαν αμέσως και ήταν και δύσκολες.
''Μήπως δεν έπρεπε να έρθω Λονδίνο;'' ''Μήπως έκανα λάθος;'' '' Μήπως έπρεπε να κάτσω στην προηγούμενη ομάδα στο Lye;''

Δεν ξέρω γιατί ο Κύριος δεν επέτρεψε να κάτσω περισσότερο. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να επιστρέψω στην Ελλάδα τώρα. Και δεν ξέρω και ποιο είναι το επόμενο βήμα δεδομένης και την κατάσταση στην Ελλαδα αυτή τη στιγμή. 
Ξέρω όμως πως ο Κύριος το επέτρεψε για κάποιο λόγο που ακόμα δεν γνωρίζω αλλά γνωρίζει Αυτός και αυτό μου φτάνει. Ξέρω πως οτι και να γίνει, όπου και αν με στείλει θα είναι μαζί μου και ξέρω πως τα σχέδια Του είναι πάντα καλύτερα απο τα δικά μου. Άρα διαλέγω να εμπιστευτώ, να πιστέψω και να προχωρήσω έτσι.... 

Τα λέμε τον Αυγουστο στην Αθήνα, ευκαιρία για διακοπές μετά απο 2 χρόνια!!

Speaker's Corner, London

Speaker's Corner, London

... εκεί που τα debates, οι συζητήσεις και οι ερωτήσεις για την ορθότητα της πίστης σου και κατά του Χριστιανισμού, σε δυναμώνουν σε Πίστη παρά σε αποθαρρύνουν.....

Τη τελευταία Κυριακή βρέθηκα να ''συζητάω'' με 3 μουσουλμάνους ιεραπόστολους. Στεκόμουν στο ίδιο σημείο για αρκετή ώρα, και αλλάξανε 3 σκοπιές. Είχαμε πολλές συζητήσεις και debates περι Αγίας Γραφής και πίστης που βασίζονταν σε ερωτήσεις που δέχτηκα οι οποίες σκοπό είχαν να σου δείξουν πόσο ψεύτικη είναι η χριστιανική πίστη. Σκοπός τους να σε αποθαρρύνουν, να σε απογοητεύσουν, πολλές φορές να σε ξεφτιλίσουν για την έλλειψη γνώσης (πολλοί απο αυτούς ξέρουν την Αγία Γραφη απ' έξω και ανακατωτά και πολύ καλύτερα απο εμάς!) και να ''κερδίσουν'' τη μάχη.

Εκτός του ότι η δόξα ανήκει όλη στον Κύριο για την πραότητα και την αγάπη των δικών Του, αυτό που είναι εξίσου συναρπαστικό είναι πως αυτές οι ερωτήσεις επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο!! Χριστιανούς που αντί να αποθαρρύνονται, γεμίζουν με αγάπη για τον Κύριο, όρεξη να διαβάσουν περισσότερο τις Γραφές και μια πίστη που ολοένα δυναμώνει καθώς μέσα απο αυτό γνωρίζουμε περισσότερο τον Κύριο, την Αλήθεια!!

Το αποτέλεσμα της μέρας:
1. 'Εφτασα πίσω στο σπίτι με απορίες για 2 περιστατικά που αναφέρονται στη Βίβλο, και όρεξη για περισσότερη εμβάθυνση σε αυτά,
2. Συνεχής προσευχή για να αγαπήσω τους ''εχθρούς'' μου,
3. 'Εκπληξη και θαυμασμός καθώς παρατηρούσα τον Κύριο να δείχνει την αγάπη Του σε ανθρώπους που τον διώκουν,
4. Πίστη πως κανένας άνθρωπος δεν είναι αδύνατον να αλλάξει απο την αγάπη Του. Αφού ο Σαύλος έγινε Παύλος, τότε ο Θεός μπορεί να κερδίσει τους πάντες!

Soli Deo Gloria

p.s. Τις περισσότερες φορές η προσοχή μας είναι στους ανθρώπους που μαζεύονται τριγύρω για να ακούσουν τις ''διαφωνίες'' και στις ευκαιρίες να ακουστεί το Ευαγγέλιο, παρά στις πολλές φορές ανούσιες συζητήσεις με ανθρώπους που ρωτάνε αλλά δεν θέλουν να μάθουν. Σκοπός της αναρτήσης αυτής είναι η παρουσίαση ενός αποτελέσματος τελείως διαφορετικού απο αυτό που μερικοί άνθρωποι θέλουν να πετύχουν!!

LONDOOOOON

Ναι!

Είμαι στο Λονδίνο!

Με έναν ενθουσιασμό και περιέργεια να δω τι έρχεται και ένα τεράστιο ερωτηματικό καθώς ακόμα δε γνωρίζω και πολλά πολλά! 

Καινούρια ομάδα για μένα, καινούριες Εκκλησίες και διακονίες, καινούριοι τόποι, τα πάντα όλα καινούρια!

Η ομάδα μας είναι αρκετά μεγάλη (8 άτομα από Ελλάδα, Αγγλία, Γερμανία, Ταϊλάνδη, Κορέα και Αμερική) και είναι μια πρόκληση να συντονιστούμε με το Άγιο Πνεύμα στο έργο Του και να λειτουργήσουμε με ενότητα!!

Αυτό το term είναι πολύ σύντομο (3 μήνες σύνολο, 2μιση μήνες ακόμα) και χωρίς σπουδές πάνω στο Ισλάμ όπως περίμενα. Αν επεκτείνω μέχρι το Δεκέμβρη θα έχω την ευκαιρία στο επόμενο και τελευταίο μου term να μάθω κάποια πράγματα περισσότερα... Για να δούμε!

Είμαι πολύ ευγνώμων καθώς οι μέρες κυλάνε, πολλές φορές προς το άγνωστο, αλλά ο Κύριος είναι πάντα εκεί. Τα ερωτηματικά είναι πολλά, αλλά κάθε φορά που προσεύχομαι, μικραίνουν τόσο πολύ μπροστά Του που δεν υπάρχει χώρος για έγνοιες και άγχος. Ο Κύριος τα έχει όλα υπο έλεγχο και εμείς ακολουθούμε όπου μας οδηγεί!!

Λονδίνο, show me what you got!!

Those Who Preach the Good News

Η communications team εδώ στην OM Lifehope, ήρθε μια ζεστή μέρα κατά τη διάρκεια της Πασχαλινής μας έκθεσης και μας πήρε συνέντευξη, εστιάζοντας σε διάφορους τομείς (διακονία, ομαδική ζωή, στόχοι κτλ..)

Η φίλη μου η Kelly, έγραψε το παρακάτω άρθρο για μας το οποίο θα ανέβει και στο site της ΟΜ και στο Facebook τις προσεχείς βδομάδες..

Those Who Preach the Good News

Lye Community Encounter Team

By Kelly Norman

OM Lifehope’s Community Encounter programme is designed to train and equip Christians both spiritually and practically before sending them out onto the mission field. Participants receive initial training at the Lifehope base and then are placed on teams to serve local churches throughout England. This article is part of a series documenting the current Community Encounter teams and their ministries.

“Lye is a problem area; it’s a sad area to live in…” Pavlos says, his teammates nodding in agreement. “As a team we had to do an assignment where we gathered  information about Lye,” Rita adds, “the people, the history, the religions, and we have been able to use that information to figure out if there is anything we can do to help the people here.”

The Lye Community Encounter team has been working with Christ Church, and have had the opportunity to invest in a number of ministries. “We have ministries for all ages,” says Anne, “we have a group for toddlers and we have Messy Church once a month. We do Net Café so people can come and use the Internet to find a job. We do door to door, and on Fridays we have Open Doors, where people can come and chat, have coffee or tea, and attend a short service.”  

When the team isn’t busy with ministry and evangelism they have prayer sessions, morning refocus and bible studies with the pastor. “One of the best things about being in the Lye team are the pastors at the Lye church” Rita says, “They are so welcoming and open to new ideas and suggestions, which is awesome. That’s what I love''.

The team are aware of a number of issues within the Lye community, specifically gambling, unemployment, alcohol, drugs and stealing, and have tried to find ways to invest their time and energy to Christ-like love and service, “We thought we could start a shop ministry, so we go out on Thursdays to visit the shop owners.  We invite them to church, or to net café or open doors. We also want to prepare a small gift for them. We have a great opportunity to live in a Christian community in our house, and then together try to serve the outside community,” says Pavlos. 

Team life is a big part of the Community Encounter experience, and for Isaac it has been the best part, “we come together and live with strangers, and at first it’s a pressure situation because we have to form good relationships really quickly. But we learn about people, and about their Cultures and this is good for understanding them.” Similarly, Rita see’s the worth in living with her team, “…you get to know everyone’s stories; you find out how everyone came here, their background, and you are really touched. They are just little examples of what God is doing, and it makes God really real for me.”

Although they do face frustration and weariness, they will continue to use their team to minister and evangelise to the people of Lye, “we are trying to show people that there is hope, that is what we are trying to achieve by being here” Pavlos. 

But they who trust in the Lord will find their strength renewed; they will rise up on wings like eagles; they shall run and not grow weary; they shall walk and not faint.

Isaiah 40:31

Crazy GA Life

Οι τελευταίες μέρες (και οι μέρες που έρχονται) ήταν (και είναι και θα είναι) μεταβατικές, τρελές, συγκινητικές, φορτισμένες, γεμάτες....

Συμβαίνουν τόσα πολλά γύρω μου και ο χρόνος για να τα χωνέψω είναι λίγος αλλά προχωράμε γερά!!

Λοιπόν, τη προηγούμενη βδομάδα είχαμε Graduation & Reflection Day. Το πρώτο term μου εδώ στην Αγγλία τελείωσε και ''αποσυρθήκαμε'' για μια μέρα για να κάνουμε reflect (συγγνώμη, δεν υπάρχει ελληνική λέξη που να με ικανοποιεί, οπότε χρησιμοποιώ την αγγλική). Ήταν πολύ σημαντικό μιας και είχαμε ώρα με τον Κύριο ο καθένας μόνος του, ώρα όλοι μαζί για feedback και εμπειρίες και ώρα για προσευχή για το επόμενο βήμα, για το μέλλον, κοντινό και μακρινό, για κάθε έναν ξεχωριστά. 
Την ίδια μέρα, το βράδυ, ήταν η αποφοίτηση για αυτούς που φεύγουν. 
Είχα την τιμή και την ευκαιρία να είμαι MC της βραδιάς (a.k.a Master of Ceremony, host, ''παρουσιαστής'', πως το λένε!) μαζί με μια κοπέλα απο την ομάδα μου. Ήταν τόσο ωραία και αστεία! Γελάσαμε πολύ, Ευχαριστήσαμε πολύ, κλάψαμε πολύ και γιορτάσαμε πολύ! Φόρεσα και τη γραβάτα μου :Ρ

Ωστόσο, το πιο σημαντικό γεγονός αυτών των ημερών είναι οτι χωριζόμαστε, άνθρωποι φεύγουν και άνθρωποι έρχονται! Μεταβατικές μέρες, φορτισμένες μέρες. 
Όταν μαζευτήκαμε με την ομάδα στην αρχή του ταξιδιού αυτού, η προσευχή μου ήταν να δεθούμε τόσο πολύ που όταν χρειαστεί να αποχωριστούμε, να πονέσει... Να είναι δύσκολο. Και είναι. Πολύ δύσκολο και συγκινητικό. 
Όταν περνάς 4 μήνες με ανθρώπους κάθε μέρα όλη μέρα μέσα απο τρικυμίες μαζί και μέσα απο επιτυχίες μαζί, δένεσαι. Κάνεις θυσίες για να περάσεις χρόνο μαζί τους και να τους γνωρίσεις καλύτερα, και δένεσαι περισσότερο. Κάνουν και αυτοί θυσίες για τον ίδιο λόγο και δένεσαι ακόμα περισσότερο..
Και μετά φεύγουν.. Και φεύγεις. Και πονάει πολύ.
Εκεί είμαι τώρα......

Αυτή τη στιγμή έχουμε χωριστεί σε μεταβατικές ομάδες με αυτούς που μένουμε περισσότερο. Μόνο για 10 μέρες. Και μέσα σε αυτές τις δέκα μέρες, εκτός απο τις διακονίες που έχουμε, θα χρειαστεί να μετακομίσουμε σε άλλο σπίτι. Και μετά έχουμε seminar week, και μετά πάω Λονδίνο!! Ναι! Πάω Λονδίνο! (Δεύτερη μετακόμιση για μένα) Κάτι για το οποίο είμαι αρκετά ενθουσιασμένος και πραγματικά περιμένω πως και πως...

Η Ελλάδα μου λείπει! Μου λείπουν οι άνθρωποι, μου λείπει η οικογένειά μου, μου λείπει η Εκκλησία, και μου λείπει και το φαγητό...
Αν κανείς σας βρεθεί στο Λονδίνο παρακαλώ για παραγγελία μερικών σουβλακίων! 

Σας αγαπώ όλους!

Παύλος

BOOM!

BOOM BOOM!!

...κάπως έτσι νιώθω..
Ο χρόνος περνάει αστραπή!! Οι τελευταίες βδομάδες περάσανε τόοοοοσο γρήγορα..!
Και φτάσαμε κάπου εδώ. Μόλις δύο βδομάδες πριν το τέλος του πρώτου term.

Η ομάδα μας θα σκορπιστεί στις ηπείρους, μερικοί φεύγουν για τις χώρες τους και ήδη στεναχωριόμαστε, μερικοί μένουμε Αγγλία αλλά θα είμαστε σε διαφορετικές ομάδες και πόλεις.. Προσπαθούμε να δώσουμε όλο μας το είναι αυτές τις τελευταίες μέρες. Και στη ζωή μας ως ομάδα αλλά και στις διακονίες. Ελπίζω όλο αυτό να φανεί και στην Εκκλησία για ενθάρρυνση στους αδελφούς λίγο πριν το τέλος αυτής της ομάδας...

Μέσα σ όλα αυτά, τα μαθήματα απο τον Κύριο είναι πολλαπλά και δυνατά και μερικά απο αυτά που σου αλλάζουν τη ζωή, τη καθημερινότητα και το τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης καταστάσεων. Μερικά απο αυτά πονάνε μιας και σου ανεβάζουν στα μάτια σου τα ενδόμυχα της καρδιάς, αλλά πάντα είναι προς καλό..

Και έτσι για το κερασάκι στη τούρτα, κάναμε και δυο μίνι ταξιδάκια με την ομάδα! Πήγαμε στο Cardiff μια μέρα με συννεφιά και κρύο και στην Οξφόρδη μια μέρα με ήλιο και ζέστη! Πανέμορφη πόλη.. Πανέμορφη.. Το αποκορύφωμα ήταν όταν αράξαμε στη pub που σύχναζε ο C.S. Lewis παρέα με τον Tolkien και συζητούσαν για τα έργα τους! Και φυσικά για τον Ιησού θέλω να πιστεύω.. :)

p.s. Μαγείρεψα και μουσακά χθες!

Art Exhibition

So,
Είχαμε art exhibition την προηγούμενη βδομάδα..... SUCCESS!!

Θα σταματήσω να μιλάω κάπου εδώ, αυτό είναι ένα ποστ με φωτογραφίες.

1ος σταθμός - ALL STRINGS ATTACHED
Ο κόσμος έγραφε σε ετικέτες τις ελπίδες που έχει και τις κολλούσε σε κλωστές που οδηγούσαν στο Σταυρό του Ιησού, καθώς μοιραζόμασταν μαζί τους την ελπίδα που μας δίνει η ανάσταση!! 

2ος σταθμός - THE HIDDEN MESSAGE

Μπογιές στα χέρια, αποτυπώματα, ένας πολύχρωμος πίνακας. Στα αποκαλυπτήρια, δείξαμε πως ο Σταυρός έμεινε άθικτος μιας και ο Ιησούς πήρε όλες τις αμαρτίες μας επάνω του!

3ος σταθμός:  THE ILLUMINATED CROSS

Βαζάκια, glowsticks, νύχτα, αυτά.

Πάσχα

Hey hey everybody!

Λοιπόν, έρχεται Πάσχα (Την επόμενη Κυριακή! - Μια βδομάδα νωρίτερα απο το Ελληνικό) και είμαι ενθουσιασμένος μιας και αυτές οι δύο βδομάδες, Μεγάλη Βδομάδα και Εβδομάδα μετά το Πάσχα θα οργανώσουμε διάφορα νέα πράγματα. Είμαι τόσο ενθουσιασμένος που θέλω να σας τα πω!

Έχουμε και λέμε.

1. Ετοιμάσαμε κάρτες - προσκλήσεις για να μοιράσουμε κατα τη διάρκεια του door to door ευαγγελισμού αύριο Τρίτη. Μοιάζουν κάπως έτσι:

Ο Κύκλος στη μέση συμβολίζει τον άδειο τάφο, την πέτρα που δεν ήταν στη θέση της.

2. Την Κυριακή του Πάσχα, ετοιμάζουμε κάτι παρόμοιο με αυτό:

https://www.youtube.com/watch?v=mr1WD7NwbrQ

Θα τυλίξουμε πολλά κουτιά, με φανταχτερό, γυαλιστερό χαρτί και γυαλιστερές κορδέλες, θα τα μοιράσουμε στους ανθρώπους, και αφού τα ανοίξουν, μετά την έκπληξη τους θα μοιραστούμε το μήνυμα του άδειου τάφου. Πως χρειαζόταν κάτι άδειο, ένας άδειος τάφος για να γεμίσει το κενό μας... Ένα μεγάλο δώρο του Θεού προς εμάς :)

3. And now the big guns!  Την εβδομάδα μετά το Πάσχα οργανώνουμε και θα τρέξουμε μια έκθεση τεχνών στο προαύλιο χώρο της Εκκλησίας!!!
Θα έχουμε τρεις σταθμούς! 
Ο πρώτος θα είναι ένας ξύλινος σταυρός στον οποίο θα δέσουμε χοντρές κλωστές. Εκεί ο κόσμος θα μπορεί να βάζει ετικέτες με όλα τα αρνητικά συναισθήματα και τις αμαρτίες και ο σκοπός είναι να δείξουμε πως ο Ιησούς τα πήρε όλα πάνω στο Σταυρό.
Ο δεύτερος σταθμός θα είναι ένα μεγάλο τετράγωνο με άδεια βαζάκια μαρμελάδας. Σε σχήμα Σταυρού ξανά, θα τοποθετήσουμε glow sticks σε μερικά βάζα ώστε τη νύχτα όποιος περνάει από εκεί να βλέπει έναν πολύχρωμο Σταυρό που θα φωσφορίζει στο σκοτάδι..
Ο τρίτος και πιο πολύπλοκος σταθμός είναι και ο αγαπημένος μου. Πάνω σε ένα μεγάλο πάνελ σε μέγεθος πόρτας θα κολλήσουμε χαρτί και σε σχήμα Σταυρού επίσης θα κολλήσουμε σελοτειπ. Πάνω απο αυτό θα έχουμε ένα τούλι οπότε το σελοτειπ δεν θα φαίνεται! Εκεί ο κόσμος θα μπορεί να αφήνει το αποτύπωμα του χεριού του με χρώμα. Αφού το χρώμα διαπεράσει το τούλι, θα αποτυπωθεί στο χαρτί αλλά όχι στο σελοτειπ! Μετά απο αυτό θα τραβήξουμε το τούλι και το αποτέλεσμα θα είναι ένα πολύχρωμο χαρτί με αποτυπώματα γύρω απο έναν άσπρο Σταυρό, ανέγγιχτο απο χρώμα.. Είναι μια διακήρυξη πως ο Σταυρός του Χριστού είναι μεγαλύτερος και δυνατότερος απο κάθε αμαρτία και κάθε σημάδι. Φέρνει συγχώρεση και θεραπεία...

Θα προσπαθήσω να βγάλω φωτογραφίες και να τις ανεβάσω μετά την έκθεση!

Προσεύχεστε ώστε όλα αυτά να είναι αφορμές για συζητήσεις με τους ανθρώπους στο δρόμο. Ο Κύριος να οδηγήσει ανθρώπους εκεί και να δουν πως υπάρχει ελπίδα, υπάρχει συγχώρεση, υπάρχει οδός, αλλά υπάρχει και ομορφιά στο κόσμο αυτό. Αυτό το τελευταίο το λέω γιατι η περιοχή στην οποία βρισκόμαστε και διακονούμε είναι αρκετά άσχημη, ταλαιπωρημένη και σφύζει απο κοινωνικά προβλήματα. Ελπίζουμε πως μια τέτοια πράξη όπως αυτή, να βγάλουμε τις τέχνες και τη δημιουργικότητα στο δρόμο θα έχει αποτέλεσμα στους κατοίκους :)

ΛΑΒ!

Seminar Week

Το aftermath μιας seminar week.

Χθες το βράδυ τελείωσε η πρώτη εβδομάδα που μαζευόμαστε όλοι μαζί για εκπαίδευση στη βάση. Αυτό γίνεται μια φορά κάθε μήνα.

Μια γεμάτη βδομάδα! Μαθήματα πάνω στη ταυτότητα του Χριστιανού, στον Ευαγγελισμό, στην Απολογητική, στην αντιμετώπιση συγκρούσεων και Special Skills! (Εγώ ήμουν σε Μαγειρική και School Assemblies)

Κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία που έμαθα, είδα, άκουσα και έκανα αυτή τη βδομάδα:

• Όλα τα σχολεία στην Αγγλία είναι υποχρεωμένα απο το νόμο, να έχουν κάθε μέρα (ξανά: ΚΑΘΕ  ΜΕΡΑ) κάποια ώρα η οποία έχει χριστιανικό μήνυμα! ΌΛΑ τα σχολεία. ΚΑΘΕ μέρα. Αυτό το μήνυμα συνήθως έρχεται απο δασκάλους (μη πιστούς) και συχνά είναι μια ιστορία απο την Αγία Γραφή αλλά μερικές φορές έρχεται απο πάστορες, ποιμένες, ανθρώπους απο τοπικές Εκκλησίες και οργανώσεις που συνεργάζονται με το σχολείο και αναλαμβάνουν αυτό το τομέα!
• ''An army marches on its stomach''. Αυτό το είπε ο Ναπολέων... Και το μοιράστηκε μαζί μας ο μάγειρας του LifeHope ένα πρωί που μας έλεγε πως ο Θεός τον κάλεσε να υπηρετήσει ως μάγειρας μακριά απο το σπίτι του..
• Συναντήσαμε έναν τύπο όταν βγήκαμε για Ευαγγελισμό και μιλούσαμε 40 λεπτά για τον Θεό, την Αγία Γραφή και τον Χριστιανισμό. Ήταν πολύ θυμωμένος με τους Χριστιανούς και αυτό ήταν μια καταπληκτική πάσα για να μοιραστούμε τα πραγματικά καλά νέα του ευαγγελίου και όχι ένα δόγμα. Συνέχισε να είναι θυμωμένος αλλά είναι απο αυτές τις περιπτώσεις που φεύγεις με προσευχή και βάρος για έναν άνθρωπο αλλά και γεμάτος χαρά για το πως ο Θεός αγαπάει και ψάχνει τους πάντες. Ακόμα και αυτούς που τον βρίζουν και τον χλευάζουν και τον καταδιώκουν. Ακόμα και εμάς.
• Το να ζεις στο ίδιο σπίτι με αδέλφια (άλλους χριστιανούς) είναι μερικές φορές πιο δύσκολο απο το να ζεις με μη-πιστούς...... Πολύ πιο δύσκολο. 

Όλα αυτά καθώς ετοιμαζόμαστε για αύριο. Είμαστε υπεύθυνοι για πρώτη φορά για την ώρα με τους εφήβους της Εκκλησίας... 

Θέμα: Άδειος τάφος. 

Highlight: Άδειο δώρο. ( https://www.youtube.com/watch?v=mr1WD7NwbrQ )

Τα λέμεεεεε

Week in, week out

Χελοου! Πέρασε αρκετός καιρός απο την προηγούμενη ανάρτηση.. Η αλήθεια είναι πως οι ρυθμοί είναι εξοντωτικοί και δεν υπάρχει πολύς χρόνος για ξεκούραση..

Θα προσπαθήσω να δώσω μια μικρή εικόνα τις καθημερινότητας μου μαζί με κάποια πράγματα που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες!

Τις Δευτέρες (σήμερα που γράφω (: ) έχουμε Day Off!! Ημέρα ξεκούρασης, προσωπικής μελέτης και ανασκόπησης...

Τις Τρίτες τα πρωινά πάμε Door To Door. Βγαίνουμε στους δρόμους της γειτονιάς και πόρτα πόρτα συστήνουμε τους εαυτούς μας και ρωτάμε για αιτήματα προσευχής. Στο Lye (η μικρή μας πόλη) δεν υπάρχει κάποια κεντρική πλατεία για κάποιο άλλο είδος Ευαγγελισμού και όσο παράξενο και αν μας φαίνεται, το door to door είναι πολύ διαδεδομένο και χρησιμοποιείται σε πολλές περιπτώσεις.
Στην αρχή δεν μου άρεσε και δεν είχα όρεξη να εμπλακώ με αυτό αλλά στην πορεία κατάλαβα πως ο Θεός μπορεί να το χρησιμοποιήσει και να δουλέψει μέσα απο αυτό. Επίσης, είναι και η διαφορετική κουλτούρα της περιοχής...
Πολλοί μας λένε ευγενικά ''όχι'', αρκετοί μοιράζονται κάποια προβλήματα και ζητάνε προσευχή, και λίγοι μας ανοίγουν το σπίτι για περισσότερη συζήτηση! Την προηγούμενη Τρίτη ένας μουσουλμάνος μας κάλεσε στο σπίτι του, συζητήσαμε κανα 40λεπτο και είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε το Ευαγγέλιο μαζί του και να του αφήσουμε και το Ευαγγέλιο κατά Ιωάννη καθώς φεύγαμε!! 

Προετοιμασία για Door 2 Door

Τα μεσημέρια της Τρίτης μερικές φορές συναντούμε τον πάστορα της Εκκλησίας για πρόγραμμα και σχέδια, μερικές φορές θα έχουμε συμμελέτη (τις επόμενες βδομάδες) και μερικές φορές είμαστε ελεύθεροι. Ελεύθεροι τρόπος του λέγειν μιας και έχουμε team meetings and planning...

Τα πρωινά της Τετάρτης πάμε στην Εκκλησία για το Lion Club. Η Εκκλησία ανοίγει για γονείς και παιδιά μέχρι 3-4 χρονών. Πολύ παιχνίδι, τραγούδια, συζήτηση με τους γονείς, καφές, τσάι, αυτά!

   

Lion Club (1)

Lion Club (2)

Τα μεσημέρια, έχουμε διακονία στο Rufford. Το Rufford είναι μια γειτονιά όπου η Εκκλησία που είμαστε κάνει church planting. Εκεί σε συνεργασία με τους υπεύθυνους, κάθε Τετάρτη κάνουμε και κάτι διαφορετικό. Τη προηγούμενη Τετάρτη μαζέψαμε τα σκουπίδια σε ένα μεγάλο πάρκο. Τα σκουπίδια ήταν αμέτρητα και το τι βρήκαμε δεν λέγεται! Τις επόμενες Τετάρτες σχεδιάζουμε επισκέψεις σε σπίτια ηλικιωμένων για παρέα και για πρακτική βοήθεια (καθάρισμα, ψώνια κτλ), παιχνίδια στο πάρκο με τα παιδιά μετά το σχολείο και άλλα....

Πέμπτη πρωί & μεσημέρι: Net Cafe. Καφές, τσάι, σνακς, μεσημεριανό, τα πάντα όλα και λαπτοπς με ιντερνετ για όλους! Πολλοί έρχονται για παρέα, αρκετοί έρχονται για να ψάξουν δουλειά μέσω ιντερνετ, στις 6 ώρες που είμαστε εκεί, συζητάμε, κάνουμε παρέα και μιλάμε με πολλούς που έρχονται και φεύγουν.

Πέμπτη απόγευμα/βράδυ: Συμπροσευχή στη βάση της ΟΜ. Όλο το Lifehope μαζεύεται (όσοι βρίσκονται κοντά τουλάχιστον) και έχουμε 3 ώρες λατρείας, προσευχής και κοινωνίας..

Τις παρασκευές το πρωί ξαναπάμε στην Εκκλησία για Open Doors. Καφές και τσάι στην Εκκλησία με ένα μικρό μήνυμα ενδιάμεσα. Καλή ευκαιρία για να φέρει κάποιος τους φίλους του ή να καλέσει αγνώστους......

Παρασκευή απόγευμα/βράδυ: Youth Club στο Rufford. Στην ίδια γειτονιά που κάνουμε church planting, μαζευόμαστε με κάποιους εφήβους για παρέα. Το ιδιαίτερο με αυτή την ώρα είναι πως αυτά τα παιδιά δεν είναι παιδιά Εκκλησίας αλλά γειτονιάς. Που σημαίνει πως έρχονται χαλάρα, πίνοντας μπύρες, καπνίζοντας τσιγάρα κτλ. Μαζευόμαστε για παιχνίδια και χαλαρή κουβεντούλα. Ξέρουν ποιοι είμαστε, ξέρουν τι πιστεύουμε και μερικές φορές μας δίνεται η ευκαιρία για να μοιραστούμε μαζι τους κάποια πράγματα απο τη Βίβλο. Αλλά συνήθως οι συζητήσεις είναι περι ανέμων... Μου αρέσει πολύ αυτή η ώρα!!

Προς το παρον τα Σάββατα δεν έχουμε κάτι συγκεκριμένο μιας και ο καιρός δεν το επιτρέπει. Σχεδιάζουμε με το που ανοίξει ο καιρός να οργανώνουμε παιχνίδια και τουρνουά στο Rufford για παιδιά και γονείς! Μέχρι τώρα χρησιμοποιούμε τα Σάββατα για team meetings και mentoring με τους αρχηγούς της ομάδας μας...

Κυριακή: Το πρωί πάμε Εκκλησία. Μερικοί απο εμάς έχουμε ευκαιρία να είμαστε με τους εφήβους της Εκκλησίας και μερικές φορές είμαστε και υπεύθυνοι  για την ώρα.. Ομολογίες, Μαθήματα και Μαθητεία είναι λίγοι απο τους στόχους που έχουμε θέσει. 

               

             

Το μεσημέρι συνήθως τρώμε με αδελφούς στα σπίτια (κυρίως στους πάστορες). Μετά, πάμε πάλι στο Rufford όπου μαζεύονται τα παιδιά της γειτονιάς (παιδιά δημοτικού) και ετοιμάζουμε πρόγραμμα με δραστηριότητες και παιχνίδια γύρω απο ένα θέμα της Αγίας Γραφής. Τελευταία φορά κάναμε τον Ιωνά.

Messy Kiln (1)

Messy Kiln (2)

Messy Kiln (3)

Messy Kiln (4)

Επιπλέον, μία φορά το μήνα, έχουμε ''Messy Church''. Είναι πρόγραμμα για παιδιά όλων των ηλικιών με πιο ''έξυπνες'' δραστηριότητες και πιο ξεκάθαρο μήνυμα. Ετοιμαζόμαστε αυτή τη Τετάρτη για την ιστορία του καλού Σαμαρείτη..

Νομίζω είναι ξεκάθαρο, πως στόχος της Εκκλησίας στο ευαγγελιστικό κομμάτι είναι ένας: ΣΧΕΣΕΙΣ. Χτίζοντας σχέσεις με τους ανθρώπους μέσα απο όλες αυτές τις δραστηριότητες, ανοίγει η Εκκλησία και συναντά ανθρώπους. Τους δίνει την ευκαιρία να δουν και να παρατηρήσουν πως ζούμε, τι πιστεύουμε και γιατί, ποιοι είμαστε. Καθώς χτίζουμε σχέσεις και έχουμε συζητήσεις, οι ευκαιρίες να ομολογήσουμε τον Ιησού ως Κύριο και να μοιραστούμε τα καλά νέα είναι πολλές!!!

Κλείνω με τον οραματισμό της Εκκλησίας όπως τον μοιράστηκε μαζί μας ο πάστορας:
''A family of God in a fragmented world, trying to reach people as they really are to show them God as He really is''